Marijana Badrov Vuković

Rođena 10. travnja 1974. godine u austrijskom gradu Bruck an der Mur, Marijana Badrov Vuković odrasla je u Busovači, Bosna i Hercegovina. S 16 godina zaputila se u Njemačku, a 1989. godine preselila se u Austriju, gdje je pronašla svoj dom i inspiraciju za umjetnost.

Udata za Dejana Vukovića od 1995. godine, Marijana je majka troje djece koji je podržavaju u njezinom umjetničkom radu. Osim toga, obitelj imaju i dvije predivne mačke koje dodatno obogaćuju njihov životni prostor.

Slikanje je za Marijanu postalo više od hobija - postalo je način izražavanja, istraživanja i povezivanja s duhom umjetnosti. Koristeći akrilne boje i ponekad ulje, Marijana stvara djela koja preplavljuju osjećajima, bojama i pokretima.

Njezini radovi naišli su na priznanje diljem svijeta, s više izložbi održanih u zemljama poput Italije, Njemačke, Španjolske, Austrije, SAD-a i Luksemburga. Kritike njezinog rada napisala je Marta Lock, poznata kritičarka, koja je istaknula Marijaninu sposobnost da prenese duboke emocije kroz svoje slike.

Nedavno je Marijanu pozvalo talijansko umjetničko društvo da postane njihov član, a dvije njezine slike bit će izložene u Bostonu, SAD-u. Njezina umjetnost, koja se oslanja na ekspresionizam, apstrakciju i figurativno slikarstvo, ističe se po svojoj originalnosti i dubini.

Kroz svoje putovanje umjetnosti, Marijana Badrov Vuković otkriva nove načine izražavanja i prenosi svoju strast prema umjetnosti na sve koji uživaju u njezinim djelima. Njezina umjetnost postaje most koji povezuje različite kulture, prošlost i sadašnjost, te duboke unutarnje svjetove.

Marijana Vukovic is an artist from Austria. Born on 10.04.1974 in Bruck an der Mur. Abstract expressionism is her kind of painting style. Many international art exhibitions in several countries. Has gotten Art critics from international critic from Italy. Won the Raffaelo Prize from Venice 2020. Participation as the only Austrian artist at the international art exhibition: “Homage to Kandinsky” in Venice 2020. Cover photo for an art newspaper called “Pappel Blatt” autumn 2020. Her work, “Garden Eden” is pictured in the latest book by a writer from Vienna. Future projects include a solo exhibition in October 2021 in Vienna. Marijana Vukovic actively supports for two years with her art many charitable projects and shows great Commitment to environmental protection, animal welfare, artist in need and cancer diseases.

Kontakt:

Marijana Vukovic

E-Mail: Ova e-mail adresa je zaštićena od spambota. Potrebno je omogućiti JavaScript da je vidite.

Website: www.marijanavukovicart.com

Phone: +43 670 7742400

Instagram: @marijana_vukovic_

Facebook

IZ MEDIJA:

Marijana Vukovic, Künstlerin aus Bruck

MARTA LOCK-BIOGRAFIA CRITICA D’ARTE

Ho iniziato a occuparmi di arte nel 2015, quando cioè ho ideato e prodotto la raccolta Pensieri per l’Arte, nella quale ho associato 150 dei miei aforismi ad altrettanti dipinti di artisti contemporanei selezionati in tutta Italia; da quel progetto iniziale ne è subito scaturito un altro, quello cioè di organizzare delle mostre collettive itineranti con lo stesso titolo della raccolta, in luoghi prestigiosi e con il patrocinio di Comuni ed enti pubblici locali. Poco dopo ho iniziato a recensire gli artisti emergenti nella mia prima rubrica, Tavolozze Emergenti, che ha avuto un ottimo successo e contemporaneamente, per lo stesso magazine dell’epoca, e successivamente dal 2016 per OkArte, ho recensito le grandi mostre del Nord-Ovest: da Tamara de Lempicka e Matisse a Palazzo Chiablese di Torino, a Frida Khalo e Diego Rivera a Palazzo Ducale di Genova, a De Chirico alla Reggia di Monza, a Picasso a Firenze, a Joan Mirò a Mantova, da Andy Warhol e Jackson Pollock e l’Espressionismo Astratto a Roma a Giorgio Morandi a Bologna, passando per Fontana & Klein, Segantini, Gaugin, Basquiat, Keith Haring, Steve Kaufman, Mimmo Rotella, Boldini, Mosè Bianchi, solo per citarne alcuni, nelle più importanti location milanesi dedicate all’arte – Palazzo Reale, Mudec, Gam, Gam Manzoni, Pac, Triennale -. Le mie recensioni sono sempre state molto apprezzate sia dai lettori che dagli addetti ai lavori, primi fra tutti gli uffici stampa degli importanti eventi artistici sopra menzionati. Dal 2017 ho deciso di creare una nuova rubrica, L’Angolo di Marta Lock, inizialmente pubblicata su Il Fogliettone e poi approdata a L’Opinionista, di cui è diventata il riferimento per arte, cultura, creatività e lifestyle, dove recensisco regolarmente artisti, fotografi, scultori, che rimangono tutti sorpresi dalla mia capacità di leggere la loro arte e di interpretare la loro interiorità, il messaggio che manifestano attraverso il loro estro creativo. Parallelamente ho cominciato a redigere note critiche anche per i cataloghi di molti artisti che desideravano avere a inizio volume le mie parole, e di conseguenza sono stata anche chiamata come critica di riferimento per presentare mostre personali e collettive. I miei testi critici sono stati inseriti dagli artisti in molti cataloghi (Pro Biennale di Venezia, Catalogo dell’Arte Moderna di Giorgio Mondadori tra gli altri) mentre molte altre mi sono state commissionate da artisti esteri: Brasile, Germania, Austria, Svizzera sono tra i paesi più frequenti. Nel mese di settembre 2018 mi è stata affidata la direzione artistica di Umbria Art, il festival di Arte Contemporanea di Terni alla prima edizione, organizzato dall’Associazione Argoo, che ha avuto un grande

riscontro di pubblico sia sul territorio che a livello nazionale attraverso le dirette Facebook, oltre ovviamente a essere stato seguito e supportato da tutta la stampa locale e dal Comune di Terni. A febbraio 2019 sono stata chiamata da Palma Costabile della galleria Medina Arte di Roma per fare la presentazione critica della mostra collettiva Tra Forma e Colore. Ad aprile sono stata Critica di riferimento alla mostra personale di Fabio Masotti presso Palazzo del Bargello di Gubbio che ha avuto un tale successo di pubblico da essere stata prorogata di un mese e il mio testo critico presente nel catalogo è stato usato dagli addetti per le visite guidate. Nel mese di maggio sono stata la Critica ufficiale della Biennale Internazionale del Lazio di Greccio, mentre a giugno sono stata di nuovo chiamata dalla Medina Arte per essere critica ufficiale e fare la presentazione critica della mostra collettiva internazionale Single Work, che ha visto la partecipazione di artisti provenienti da tutto il mondo. Il 14 luglio sono stata Presidentessa di Giuria e Critica Ufficiale della seconda edizione della Mostra Concorso d’Arte “Senatore Cappelli” che ha avuto luogo a San Demetrio ne’ Vestini, in provincia de L’Aquila. Nel mese di agosto 2019 sono stata nominata Critica Ufficiale dell'importante mostra collettiva internazionale Lisbona Contemporanea, che avrà luogo presso la galleria Atelier Natalia Gromicho nel centralissimo quartiere Chiado di Lisbona dal 4 al 10 aprile 2020 mentre a ottobre 2019 sono stata chiamata dal Presidente e dal Comitato Direttivo dell’Associazione Cento Pittori di via Margutta, per curare la presentazione critica della 113° mostra degli associati. Dal novembre del 2019 ho iniziato la collaborazione con la galleria Arte Sempione, per cui curo presentazioni e testi critici di mostre personali e collettive. Nel mese di febbraio 2020 ho ideato e presentato la mostra-premio di pittura Love for Art, la mostra di San Valentino che prevedeva premi in denaro per i primi tre classificati, presso la galleria Arte Sempione.

Pišem što hoću: kolumna o pisanju kolumni

Danas želim napisati kolumnu o pisanju kolumni. Cilj će biti:
a) objasniti što je to kolumna;
b) predložiti način za pisanje zanimljive kolumne;
c) iznijeti kritički sud o kolumnama kao o književnom žanru;
d) iznijeti vlastito iskustvo i pristup u pisanju tjednih kolumni.

Pa, počnimo. Ako Italo Calvino može postati književna senzacija napisavši roman o čitanju tog istog romana, onda ja možda mogu zaraditi pivu pišući kolumnu o tome kako pišem kolumnu.

Hrvatska Wikipedia definira kolumnu kao „esej određenog pisca koji nudi svoja osobna gledišta“, i kao „redovno ponavljajući članak ili rad objavljen u dnevnim novinama, časopisu ili drugoj publikaciji“, a od drugih oblika novinarstva se razlikuje po sljedećim karakteristikama: „redovna je značajka u publikaciji“, „upravljana je od strane autora“ i „sadrži izričito gledište ili mišljenje“.

Kolumne su nekad bile silno popularan književni žanr, i to čak ne tako davno. Ljudi su svaki tjedan s nestrpljenjem iščekivali novu kolumnu nekog poznatog pisca, kao što se danas napeto iščekuje novi nastavak meksičkih sapunica.

Danas je situacija drugačija, i više nema kolumnista koji bi se proslavili svojim kolumnama. Broj čitatelja koji vjerno prate neku kolumnu sve je manji, a posve sigurno više ne možete u tramvaju ili u parku čuti građane kako raspravljaju i svađaju se oko mišljenja iznesenog u nekoj trenutno aktualnoj kolumni

Moje mišljenje zašto je to tako veoma je jednostavno: kolumnisti su kolektivno izgubili muda. U kolumnama starih majstora sve je prštalo od strasti, žuči, čuđenja, protesta... Danas pisci općenito, a tako i kolumnisti, imaju jednu kolektivnu spisateljsku strategiju koju su uzdigli do statusa kulta – piši prosječno! Ničim nemoj uzburkati površinu. Ako pišeš kritiku, piši je po točno propisanim pravilima. Ako imaš originalnu ideju, umanji njezinu originalnost jer se nije dobro isticati inad prosjeka. Ako razmišljaš na drugačiji način, radije se u potpunosti ostavi pisanja jer nemaš šanse!

Urednici i kritičari, ti paraziti koji su isisali lešinu hrvatske književnosti, sada se roje oko trupla te i dalje diktiraju što je svakome raditi. To je veoma potrebno osvijestiti – šačica uredničkih budaletina kroji sudbinu kreativcima. To su isti ljudi koji već desetljećima uništavaju domaću književnost svojim imperativom prosječnosti, uz koji, dakako, idu i kumstva i poznanstva, ipak je ovo Hrvatska. Tko ne igra prema njihovim pravilima, vjerojatno će, poput mene, dočekati tridesetu bez objavljene knjige.

Da budemo jasni, urednici i kritičari ne čine to što čine zato jer su zli. Nema profita u tome da radiš zlo samo radi zla. Oni inzistiraju na prosječnosti nove hrvatske književnosti jer smatraju da je prosječnost najlakše prodati, i ima tu neke logike, barem teoretski. Najveći dio građanstva čine prosječni ljudi prosječnih razmišljanja – drugim riječima, živi leševi. Onda bi, prema nekoj unutarnjoj logici, bilo najlogičnije zadovoljiti književni ukus tog najvećeg postotka građanstva kako bi se prodao velik broj knjiga, zar ne?

Očito da ne. Jer, takva je urednička strategija proizvela generacije kojima se gadi i sama pomisao na čitanje knjiga. Prosjek rađa prosjek, a prosječnim se ljudima najmanje od svega čita o vlastitoj prosječnosti. Nitko ne želi biti prosječan, samo veliki dio ljudi ne vidi izlaz iz vlastite prosječnosti. Upravo zato su kolumnisti prošlih vremena bili tolike senzacije – bili su poput jebenih plamenih buktinja koje su svojom strašću i svojim bijesom osvjetljavale noć koja se nadvila nad grad!

Kada netko piše kolumnu, on zapravo proizvodi monolog koji pretendira postati dijalogom. Kolumnaje iznošenje kritičkog mišljenja, da. Ali ona bi trebala biti i više od toga. Ona bi trebala biti poziv na javnu debatu, bez obzira piše li o nečem aktualnom ili nečem univerzalnom. Kolumnisti koji samo iznesu svoje mišljenje, pritom izazivački ne bacivši crvenu krpu u lice čitateljstvu, i dalje se samo igraju prosjeka. Publiku treba razjariti, ražalostiti, nasmijati, zgaditi im se! Jedino tako počet će i sami misliti o nekoj temi i proizvoditi nove zamisli. Jedino tako kolumna će ostati ono što je izvorno trebala biti – sredstvo društvene angažiranosti.

Potrebno je odbaciti sve prokušane formule. Kada ja pišem kolumnu, to obično izgleda ovako.

Prvu polovicu dana provodim tražeći temu. Razmišljam o čemu bih mogao pisati dok se vozim u tramvaju, dok ujutro oblačim čarape, dok igram igrice na kompjuteru, dok masturbiram kao mladi majmun, dok idem na posao, dok kupujem kruh u dućanu. Ponekad posjetim i neki od internetskih portala s vijestima, ne bih li saznao što se događa u svijetu (ne gledam televiziju pa sam, za jednog kolumnista, poprilično neupućen u trenutna zbivanja).

Znam da sam pronašao svoju temu kada nešto u meni izazove agresivnu emociju. Kad me nešto nasmije do suza, zapanji me preko svake mjere, ili me razjari toliko da se osjećam spremnim nekoga rastrgati – tada znam da bih o tome trebao taj tjedan pisati.

Kada jednom imam temu, obično provedem barem sat vremena razmišljajući o njoj na način da u glavi vodim dijalog dvije strane koje o toj temi zastupaju različita stajališta. Posebno je korisno uživiti se u ulogu đavoljeg odvjetnika, tj. smišljati argumente za stranu koju znaš da nećeš zastupati u svojoj kolumni. To produbljuje vlastitu protuargumentaciju.

Nakon što se uspijem sam sa sobom posvađati i izvikati se na sebe u svojim mislima, spreman sam započeti pisati.

Pišem u jednom dahu. Ne stajem, ne prepravljam, jebeš sve – spontanost je ono što nam je danas potrebno više nego išta drugo. Nakon što iskucam tekst, još ga jednom ponovno pročitam u potrazi za gramatičkim greškama, i to je to. Naslov obično dodajem na samom kraju, jer dok započnem s pisanjem nikad nisam siguran gdje će me tok misli zapravo odvesti. Planiram simultano sa samim procesom pisanja, bez unaprijed zadanih skica.

Krajnji rezultat je uglavnom nešto upotrebljivo, i uvijek se tome iznova začudim. Doista je krasan osjećaj vidjeti kako iz tako konfuznog i neorganiziranog misaonog procesa izlazi nešto smisleno i strukturirano. To je osjećaj gotovo jednako dobar kao snošaj, vjerujte mi. Osjećate se kao tvorci mikrosvjetova s vlastitom unutarnjom logikom i vlastitim zakonitostima.

No, jedna je stvar na tako slobodan način kolumnu napisati, a druga stvar ju je objaviti, i to zbog zbog već prije spomenutog parazitskog sloja naše književnosti – urednika i kritičara. Sami ništa ne proizvode, već služe kao nevjerojatno visoka barijera koju trebate preskočiti želite li nekuda stići.

Na sreću, ovdje sam pronašao svoje utočište. Na ovoj stranici pišem što želim. Pa tako i kolumne koje se sastoje od praznog papira s naslovom i potpisom, kolumni o seksualnim fetišima, ili kolumni o pisanju kolumni. Hvala bogu što još uvijek postoje portali gdje ne vlada diktat cenzure i onog što se pristoji!

Tako bi to i trebalo biti posvuda, u nekom idealnom svijetu. Ukoliko nemate mogućnosti pisati točno ono što želite, onda ni nemojte. Nije vrijedno truda. S druge strane, ako vam se pruži prilika pisati i objavljivati tekstove kakve ste zamislili i kakvi vas vesele, ako ste u mogućnosti biti izdavani bez cenzure – onda zagrizite u to kao što pas zagriza u kost, i više ne puštajte! Čak niti pod cijenu da nikad ne uspijete objaviti tu toliko priželjkivanu knjigu jer ste se zamjerili svim živim kritičarima i urednicima – ne puštajte. Preotmite im tu kost iz ruke. To je vaša kost. Ako je potrebno, iščupajte im i ruku iz ramena, pritom si sami izranjavajući čeljust. Ali uzmite tu kost. Ne pristajte na ustupke. Tek onda imat ćete se pravo nazivati književnicima.

Autor: Boris Kvaternik